ذخیره طلا درواقع طلایی است که توسط بانک مرکزی یک کشور نگهداری می شود. در دوره "استاندارد طلا" که در آن واحد محاسبه اقتصادی وزن ثابتی از طلا بود، ذخیره طلا به عنوان تضمینی برای بازپرداخت وعده های سپرده گذاران، دارندگان اسکناس و همتایان تجاری به شمار می رفت.

ذخیره طلا علاوه بر موارد ذکر شده، به عنوان وسیله ای برای انباشت ثروت در جهت حمایت از ارزش پول ملی کشورها به شمار می رفت تا سال 1971 میلادی که ایالات متحده آمریکا به صورت یکجانبه قابلیت تبدیل دلار آمریکا به طلا را خاتمه داد.

در تفکر اقتصادی نوین، استاندارد طلا مانند گذشته مطلوب نیست زیرا آن را منجر به فروپاشی اقتصاد جهانی در اواخر دهه ۱۹۲۰ میلادی دانسته و نظام عرضه و تقاضا را ابزار بسیار مناسب‌ تری برای تنظیم نرخ‌های بهره، عرضه پول و پایه پولی می دانند. با این که استاندارد طلا هم ‌اکنون مورد استفاده قرار نمی‌ گیرد، اما هواداران آن معتقد هستند که طلا تنها مقیاس بین‌ المللی تعیین ارزش است و استاندارد طلا با جلوگیری از ایجاد عرضه نا محدود پول و شکل گیری پول بدون پشتوانه، مانع از تورم می شود.

ایالات متحده آمریکا با ذخیره ای بالغ بر 8 هزار تُن، بیشترین ذخیره طلا را در جهان دارد؛ پس از آن به ترتیب کشورهای آلمان، ایتالیا و فرانسه در صدر بیشترین ذخیره طلا قرار دارند.